Zmiana sposobu przekazywania alimentów na pełnoletnie dziecko

Alimentacja dziecka, gdy osiągnie pełnoletniość

Generalnie dziecko po ukończeniu 18 roku życia w dalszym ciągu uprawnione jest do uzyskiwania alimentów. Rodzic zobowiązany do alimentów musi je płacić aż do momentu, kiedy dziecko będzie w stanie utrzymać się samodzielnie.

Sąd, wydając wyrok zasądzający alimenty, zazwyczaj zamieszcza stwierdzenie, iż są one płatne na rzecz dziecka, ale do rąk przedstawiciela ustawowego małoletniej. Wynika to z faktu, że niepełnoletnie dziecko nie może działać we własnym imieniu, a jedynie przez przedstawiciela ustawowego, pod którego władzą pozostaje.

Po uzyskaniu pełnoletności władza sprawowana opiekuna prawnego ustaje, zatem Pani córka w tym momencie uzyskuje zdolność do samodzielnego reprezentowania, to oznacza, że może ona samodzielnie występować w sprawie o alimenty oraz pobierać świadczenie alimentacyjne do rąk własnych. Niemniej jednak w takich sytuacjach oczekuje się, że dziecko, które uzyskało pełnoletność, złoży stosowne oświadczenie, w którym wskaże, iż oczekuje, aby alimenty były płacone bezpośrednio na rachunek opiekuna prawnego lub na swój rachunek, czy też do rąk własnych.

Przekazywanie alimentów bezpośrednio dziecku

Zgodnie z obowiązującym przepisami prawnymi to Pani córka po skończeniu 18 roku życia jest uprawnioną, tak więc w przypadku ewentualnych wątpliwości alimenty powinny być przekazywane bezpośrednio dziecku, gdyż przedstawicielstwo ustawowe przestaje obowiązywać w chwili ukończenia osiemnastego roku życia.

Zmiana sposobu przekazywania alimentów nie wymaga orzeczenia sądowego. Mówi o tym uchwała Sądu Najwyższego, oto krótki fragment:

„(…) w przypadku uzyskania przez uprawnionego pełnoletności z zachowaniem prawa do dalszej alimentacji wypłata świadczenia może nastąpić wyłącznie do jego rąk. Zdarzenie to nie wymaga stwierdzenia orzeczeniem sądu opiekuńczego i dlatego do wykazania legitymacji do osobistego odbioru świadczeń wystarczą odpowiednie dokumenty stanu cywilnego” (uchwała Sądu Najwyższego – Izba Cywilna z dnia 16 kwietnia 1977 r., sygn. akt III CZP 14/77, OSNCP 1977/7, poz. 106).